Przewlekła obturacyjna choroba płuc – problem nie tylko palaczy

Przewlekła obturacyjna choroba płuc to schorzenie o nieuleczalnym charakterze, prowadzące do niewydolności oddechowej. W Polsce na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc cierpi 20% populacji po ukończeniu 40 r. ż. O ciężkości choroby najlepiej świadczą ponure statystyki – przewlekła obturacyjna choroba płuc jest czwartą co do częstości przyczyną zgonów na świecie.

Przyczyny POCHP

Rozwój przewlekłej obturacyjnej choroby płuc najczęściej jest ściśle związany z paleniem tytoniu, czynnym lub biernym. Inne przyczyny przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, to ekspozycja na zanieczyszczenia środowiskowe – pyły, gazy, produkty spalania drewna, opary i substancje drażniące. Kontakt z nimi generuje w drogach oddechowych szereg zmian patologicznych:

• – wzrost wydzielania śluzu i przerost gruczołów śluzowych,
• – przewlekły odczyn zapalny,
• – zaburzenia równowagi proteazowo-antyproteazowej, czyli wzmożoną aktywność enzymów niszczących pęcherzyki płucne,
• – stres oksydacyjny, czyli niszczenie komórek płuc przez wolne rodniki,
• – upośledzenie aktywności komórek rzęskowych, utrudniające usuwanie zanieczyszczeń sprzyja zakażeniom.

Efektem wymienionych zaburzeń jest ograniczenie przepływu powietrza przez drogi oddechowe. Początkowo trudności z oddychaniem, obserwowane są wyłącznie podczas wysiłku, jednak w miarę postępu choroby objawy występują także w czasie spoczynku. Ostatecznie choroba może prowadzić do niewydolności oddechowej i śmierci.

Objawy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Objawy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc to całe spektrum symptomów płucnych i ogólnoustrojowych:

• – kaszel,
• – duszność,
• – częste infekcje górnych dróg oddechowych,
• – zaburzenia odżywiania i spadek masy ciała,
• – łatwa męczliwość mięśni i pogorszenie wydolności fizycznej,
• – osteoporoza,
• – niedokrwistość,
• – bezsenność i stany lękowo-depresyjne.

Rozpoznanie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc dokonywane jest w oparciu o wywiad lekarski, wyniki badania spirometrycznego oraz badań dodatkowych: RTG klatki piersiowej, EKG, morfologii oraz gazometrii. Spirometria umożliwia postawienie diagnozy, a także określenie typu zwężenia oskrzeli (odwracalne lub nieodwracalne) oraz monitorowanie leczenia objawowego.

Leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc jest bardzo ograniczone i skoncentrowane przede wszystkim na łagodzeniu objawów. Podstawą leczenia jest stosowanie leków rozszerzających oskrzela i ułatwiających przepływ powietrza przez płuca. Najistotniejsze grupy leków to beta- 2- mimetyki, cholinolityki oraz metyloksantyna. Wziewne glikokortykosteroidy stosowane są doraźnie, a ich długotrwałe stosowanie musi być rozważone pod kątem ewentualnych powikłań.

Więcej: http://pochp.net.pl/leczenie-przewleklej-obturacyjnej-choroby-pluc/

Tlenoterapia i wentylacja nieinwazyjna mają na celu poprawę wydolności oddechowej. Innym, bardzo istotnym elementem terapii przewlekłej obturacyjnej choroby płuc jest leczenie infekcji dróg oddechowych o podłożu bakteryjnym i wirusowym. Najczęstsze patogeny to Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae, wymagające antybiotykoterapii.

W ramach profilaktyki zakażeń warto rozważyć szczepienia przeciwko grypie i pneumokokom, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Innym elementem profilaktyki, kluczowym dla przebiegu choroby i okresu przeżycia chorego, jest całkowita rezygnacja z palenia tytoniu.

Operacyjne leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc sprowadza się do usuwania pęcherzy rozedmowych, a dla skrajnie ciężkich przypadków – przeszczepienia płuca.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc to istotny problem zdrowotny, ekonomiczny i społeczny, który wymaga trafnej i szybkiej diagnostyki oraz intensywnego leczenia objawów i spowolnienia postępu choroby.